Día del árbol (21 de marzo)

Para resolver de forma individual la prueba de subir a un árbol al animal que he escogido, en mi caso el lince, cabe decir que es este un animal terrestre, de modo que su hábitat no se correspondería con ese.

Asimismo, para resolverla de forma grupal, es decir, con todos los animales, sería necesario clasificar, en primer lugar, el hábitat en el cual cada uno de ellos vive.

Están, en primera instancia, los animales acuáticos, que, por sus condiciones, su vida encima de los árboles sería imposible. Son el delfín, la foca monje, el ganso, el pato, el pez, la rana y el pingüino. De este modo, no sería posible subirlos al árbol ya que únicamente sobrevivirían un plazo de tiempo muy breve.

Por otro lado, se encuentran los animales que viven en el medio aéreo. Éstos podrían subir por sus propios medios ya que su hábitat así se lo permite. Sin embargo, tampoco podría ser por un período de tiempo demasiado largo. Son la golondrina o el cuervo.

A continuación, los animales terrestres. Con el elefante o el caballo, por ejemplo, sería prácticamente imposible ya que el árbol sería incapaz de aguantar su peso. Asimismo, aquellos que propiamente viven encima de los árboles o están acostumbrados a subir a ellos por sus propios medios, como son el búho, el camaleón, el koala o el gato. Ellos serían los únicos que podrían sobrevivir en los mismos, ya que su hábitat se desarrolla ahí. 

Marta Cordido Raposo.

28_Día da árbore

En primeiro lugar, correspóndeme indicar cómo faría para subir á arbore ao animal que escollín a data da proba. O meu animal era o Koala. Este, como animal propio de zonas arboradas do continente australiano, non precisa da colaboración de ningún outro animal para poder subir á arbore. De feito a súa vida desenvolvese en torno a árbores.

Por outro lado, á hora de subir aos diferentes animais á árbore, reflexionarei acerca da miña decisión.

Antes de saber cómo subir aos animais á árbore, compre facer unha clasificación dos mesmos, para comprobar si o seu hábitat é no alto da árbore ou non. Para iso poñemos por un lado os animais que viven na auga, tales como o peixe, a rá, o sapoconcho, o delfín e a foca monxe, ademais do ganso e o pingüín. Por outro clasificaríamos os animais voadores, como a andoriña, o corvo, a curuxa e o parrulo.

E os restantes, animais terrestres están formados polos koalas, o camaleón, o can, o gato, o lince, o oso formigueiro, o oso panda, o burro, o cabalo, a egua, o elefante, o oso preguiceiro e por último o raposo.

Deste grupo de animais, os de auga en ningún caso poderían subir a árbore, xa que o seu hábitat non llo permite. Polo tanto o número de animais que subirían á árbore vese reducida, quedando abaixo tamén aqueles máis pesados, xa que de subir acabarían por quebrar a árbore.

Polo tanto os animais voadores subirían polo seu propio medio á árbore, ademais do koala, o camaleón, o gato, o oso formigueiro,e o oso preguiceiro subirían polos seus propios medios, xa que son animais acostumados a subir ás árbores.

O motivo polo que non subiría a todos os animais á árbore é porque, por un lado, esta quebraría co peso de tódolos animais e, por outro, porque os animais non deben ser alonxados do seu hábitat natural, xa que de ser así estarían condenados á morte.

Este exercicio invita á reflexión sobre cómo os humanos movemos os animais ou plantas de un lugar a outro ao noso antollo, sen pensar nas consecuencias das nosas accións.

Isto pasa no caso dos eucaliptos, traídos por exemplo a nosa comunidade, e facendo coa súa expansión que moitas das árbores autóctonas morran, pola falta de auga suficiente para satisfacer a tódalas especies.

No caso do animais, un claro exemplo é a obsesión de moitas persoas por ter un can, por exemplo un Husky, propio de climas fríos e húmidos, e que se ven inmersos nun ambiente, cálido tan diferente ao do seu hábitat.

Estamos acostumados a facer o que nos convén, apetece ou interesa, sen pensar nas consecuencias finais, e no dano que producimos tanto a fauna como a flora. Como sempre, quizais cando nos decatemos da realidade, do perigoso das nosas acción sexa demasiado tarde.

Joana Represas Pateiro